Grote zware spijker in de muur

Visualisatie helpt bij tennis, net zoals het helpt bij andere sporten. Met visualisatie probeer je zo goed mogelijk voor te stellen hoe het voelt om een bepaalde slag te slaan en de uitvoering er van te ervaren. Uiteindelijk met het doel om deze slag te leren en je lichaam er aan te laten wennen.

Je hebt ook heel veel tips in het tennis. Bijvoorbeeld deze die bedoeld is om de uitzwaai bij de forehand te helpen corrigeren: je uitzwaai moet zo zijn dat je de tijd kan aflezen als je een polshorloge om je rechterarm zou hebben. Deze dingen helpen, geven direkt aan wat het doel is. Het echte leren moet in de praktijk door oefening.

Om bij de groundstrokes de bal vol te raken denk ik heel vaak dat ik met het racket een grote zware spijker in de muur voor mij moet slaan. De spijker zit behoorlijk vast en ik moet hem vol raken anders schiet het niet op. Voor mijn beeld is het belangrijk dat de spijker een vlakke kop heeft en vrij groot (iets kleiner dan het racketblad natuurlijk!).
Vooral die vlakke kop zorgt ervoor dat ik met het racket vol op de spijker neer kom en het volledige momentum van de zwaai naar de spijker gaat. Het vlak van het racketblad sluit precies aan op het vlak van de spijker, ik raak hem vol, ze raken elkaar aan als twee vlakke handen op elkaar gedrukt. En om de spijker echt een dreun te verkopen gooi ik mijn lichaamsgewicht ook in de strijd en gebruik mijn lichaamsdraai. Die spijker moet een zo'n hard mogelijke klap op zijn kop hebben.

Wat doe je dan eigenlijk? Je gebruikt dan automatisch alle benodigde onderdelen van de tennisslag op een juiste manier. Je slaat de perfecte forehand of backhand op dat moment.
In de praktijk is die spijker de bal natuurlijk, maar die moet ook vol geraakt worden, anders verspil je momentum.

Probeer het eens, visualisatie helpt!

Don't stop!

Afgelopen dagen enkele wedstrijden gezien op verschillende nivo's. Aangezien deze site bedoeld is voor het wat lagere segment en niet de wereldtoppers die nu spelen op de Australian Open zijn de volgende tips voor haperende groundstrokes voor de minder getalenteerden onder ons.

Wat je vaak ziet bij clubspelers is dat ze veel goed doen maar niet met souplesse. Dit blogbericht gaat over groundstrokes die tempo missen. Dat kan vele oorzaken hebben. Denk aan het voetenwerk, lichaamsdraai, maar ik zet de spot op de achterzwaai.

De achterzwaai is onderdeel van de slag. Je begint met de achterzwaai, racketblad valt en daarmee wordt de voorwaartse zwaai ingezet. Eerst naar achteren en dan naar voren, zonder stop-moment! Dáár zit de crux. Veel spelers doen het, als je een fotoserie zou maken van de slag, prima volgens het boekje. Zij wachten echter tussen foto 3 en 4, en dat is een grote fout. Dat wachten snap ik, dat is onderdeel van de timing ten opzichte van de bal die er aankomt. Maar dat wachten gebeurt in de verkeerde fase van de slag.

Aan het eind van de achterzwaai moet je niet meer wachten maar dóórgaan met racketbladsnelheid opbouwen. Gevolg is dat je hele slag met een grote sprong beter wordt. Snelheid neemt toe, de spin ook. Dus, je kan harder slaan en je kan scherper slaan, met minder energie. Klinkt goed, en dat is het ook.

Wanneer moet je dan wachten/timen? Op het moment dat de bal het racket van je tegenstander verlaat draai je in en verplaats je je naar de juiste baanpositie. Op dat moment heb je nog steeds twee handen aan het racket. Op een gegeven moment ga je slaan en dan stop je niet meer: don't stop!

Mentale instelling

Vorige maand heb ik een wedstrijd verloren waar in ik een veel voorkomende fout maakte. Ik speelde redelijk en kwam met 5-2 voor tegen een tegenstander van dezelfde sterkte. Niet dat ik het zelf echt wilde, maar vanaf dat moment liet ik hem enigszins het initiatief en verwachte ik dat ik door zijn fouten de 6e game wel binnen zou halen.

Ik moet zeggen dat het bijna lukte en dan zou ik beloond zijn voor een slechte keuze. Ik verloor de set en daarna de partij en als ik de eerste set had gewonnen dan was de hele wedstrijd misschien ook anders verlopen.

Waarom koos ik min of meer om mijn tegenstander het initiatief te laten? Verstandig was het niet. Achteraf kwam ik erachter dat ik zelf ook niet heel goed in de wedstrijd zat, dus om zelf dwingend te spelen en tempo te maken en druk te zetten leek me geen goede keuze. Gebrek aan zelfvertrouwen op dit moment.

Het was een verkeerde keuze, dat is duidelijk, maar wel een overwogen keuze, want een andere optie leek me te risicovol. Na afloop had ik er spijt van. Ik had toch initiatief moeten tonen. Ik had de toch de kortere ballen moeten aanvallen.

Ik denk dat dit voor mij een hele goede les is geweest. Je mag wel eens achterover leunen in een set, maar in de belangrijke fases moet je het niet doen. Dan moet je het afmaken, en dat betekent positief spelen! Kan wel eens lastig zijn. Ik had daar in mijn partij ook geen vertrouwen in en vluchtte in de negatieve modus van afwachten.

Volgens mij is de gouden tip: haal de punten op als je punten nodig hebt. Bij 6-5 voorsprong en 30-30 en je tegenstander serveert, ga er voor! Dit zijn de punten die je heel graag wilt hebben. Het is net als het leven. Wat je wilt hebben moet je voor gaan!
Dit zal ook wel eens mislukken, maar je hebt de beste optie geprobeerd.

Ik denk dat als ik in die partij initiatief had genomen en het was ook slecht afgelopen, dan had ik geen spijt gehad. Eigenlijk denk ik dat je het zo moet stellen: je hebt geen keuze op dat moment! Je wilt iets, en dat moet je laten zien en ik weet zeker dat je daardoor meer gaat winnen dan op de andere manier.